سلام
اول از همه فرارسیدن سال نو مبارک و امیدوارم سال پرباری پیش رو داشته باشید و کشور عزیز و بزرگ ما ایران در این سال بتواند با پیروزی از همه مشکلات و سختی ها بگذرد و سال 1386 سال جهش ملی به سوی پیشرفت و بزرگی باشد.
امروز اتفاق بسیار جالبی افتاد که خوب است برای شما هم تعریف کنم.
امروز یکی از دوستان که در کره با ایشان آشنا شده بودم برایم ای میل زد و با مسنجر هم پیغام گذاشت و می خواست که مساله ای را به من اطلاع دهد و بعدش که خواستم در مورد آن توضیح بدهم فهمیدم که ای بابا...
بعد از این که ازتعطیلات تابستانی به کره برگشتم ای میلی به دستم رسید که من فلانی هستم و ای میلت را از فلان دوستت در ایران گرفته ام و من هم همشهریت هستم البته از بخش ... (به نظر من که فرقی نمی کند) و الان در سئول معلم هستم.
خوب ما با هم گاهگاهی ارتباط داشتیم و با ای میل و مسنجر از حال هم با خبردار می شدیم تا این که امروز با هم داشتیم گپ می زدیم (یا می چتیدیم ) که گفت من یکی می شناسم که هم فامیلت بود در شهر ما موقعی که درس می خواندم با تو نسبتی دارد.من هم که مطمئن که در شهر نیم وجبی ما کسی جز خانواده ما این فامیل را ندارد (به جز من و برادرانم) گفتم :نه جز ما کسی نیست و اگر هم با این فامیل دیدی حتما از این شهرهای همسایه بوده اند (فامیلت که کمیاب باشد آمارش را همه جا می گیری) .گفت من فلان مدرسه بودم و او هم آنجا بود .تا اسم مدرسه را گفت .با خودم گفت وا خدا مرگم من آنجا بودم جز من هم که کسی نبوده
. بهش گفتم من هم این مدرسه بودم و این سالها .گفت من را یادت نمی آید گفتم نه.همه دوستان من را گفت و دوستان خودش را گفت ولی حیف و صد حیف که این چراغ کله ما روشن نشد تا او را به یاد بیاورم. تصویر همه در ذهنم بود جز او
.پرسیدم بچه ساکتی بودی گفت بله.گفتم همین من ساکت نبودم برای همین یادم نمی آید چه جوری بودی.
اما سخت درمانده بودم که عجب دنیایی است .در یک شهر نیم وجبی در یک دبیرستان و یک سال درس بخوانی و هم را بشناسی و بعدش از هم جدا شوی و اوووووووووووووووووه بعد از 13-14 سال در کره و یکی در دجون یکی در سئول با هم دوباره آن هم از طریق اینترنت برخورد کنیم و یاد ایام کنیم واقعا که
کوه به کوه نمی رسد آدم به آدم می رسد
